*سپهر
یه روزی روزگاری
دوتا بچه بسیجی
نمی دونم کجا بود
تو فکه یا دو عجیبی
تو فاو یا شلمچه
تو کرخه یا موسیان
مهران یا دهلران
تو تنگه حاجیان
تو اون گلوله باران
کنار هم نشستند
دست توی دست هم
با هم جناق شکستند
با هم قرار گذاشتند
قدر هم رو بدونن
برای دین بمیرن
برای دین بمونن
با هم قرار گذاشتن
که توی زندگیشون
رفیق باشن و لیکن
اگر یه روز یکیشون
پرید و از قفس رفت
اون یکی کم نیاره
به پای این قرار داد
زندگیشو بذاره
سالها گذشت و اما
بسیجی های با هوش
نمی ذاشتن که اون عهد
هرگز بشه فراموش
یه روز یکی از اون دو
یه مهر به اون یکی داد
اون یکی با زرنگی
مهر گرفت و گفتش یاد
گل رو گرفت و گفتش
»بسیجی دست مریزاد«
قربون دستت داداش
گل رو گرفت و گفت: »یاد«
عکسهای یادگاری
جورابهای مردونه
سربندهای رنگارنگ
انگشتری و شونه
این میداد به اون یکی
اون یکی به این میداد
ولی هرکی می گرفت
می خندید و می گفت:»یاد«
هی روزها و هفته ها
از پی هم می گذشت
تا که یه روز صدایی
اینطور پیچید توی دشت
یکی نعره می کشید
»عراقیها اومدن
ماسکهاتونو بذارین
که شیمیایی زدن«
از اون دوتا یکیشون
در صندوقو گشود
ماسک خودش بود ولی
ماسک رفیقش نبود
دستش رو برد تو صندوق
ماسک گازشو برداشت
پرید روی صورت
دوست قدیمیش گذاشت
همسنگر قدیمیش
دست اونو گرفتش
هل داد به سمت خودش
نعره کشید و گفتش:
»چرا می خوای ماسکتو
رو صورتم بذاری
بذار که من بپرم
تو دو تا دختر داری«
ولی اون اینجوری گفت:
»تو رو به جان امام
حرف منو قبول کن
نگو ماسک رو نمی خوام«
زد زیر گریه و گفت:
اسم امامَ نبر
ماسک رو صورت بذار
آبرو ما رو بخر
زد زیر گوشش و گفت:
کشکی قسم نخوردم
بچه چرا حالیت نیست؟
اسم امام رو بردم
ماسکو رفیقش گرفت
گاز توی سنگر اومد
وقتی می خواست بپره
رفیقشو بغل زد
لحظه های آخرین
وقتی می رفتش از هوش
خندید و گفت: برادر
»یادم ترا فراموش«
آهای آهای برادر
گوش بده با تو هستم
یادت میاد یه روزی
باهات جناق شکستم
تویی که روزمرگیت
توی خونه نشونده
تویی که بعد چند سال
هیچی یادت نمونده
عکسهای یادگاری
جورابهای مردونه
سربندهای رنگارنگ
انگشتری و شونه
هرچی رو بهت میدم
روی زمین میندازی
میگی همه اش دروغ بود
»یاد« نمی گی می بازی
?
سپهر